CAPUT XIX.
| 1 | Sed ubi Alexander e vinculis Magni elapsus, primum occulte, et per aliquantum tempus manum sibi idoneam congregans, deinde palam percursare coepit Iudaeam: exagitari Hyrcanus, et rebus suis diffidere: Romanos cura urgere, ne bellum glisceret: quin etiam murum praeparare Hierosolymis constituerat quem Magnus destruxerat; ac prope aggressus fuerat opus, nisi Gabinius qui Scauro successit, curatis strenue caeteris quibus terrorem sui nominis sparserat, occurendum Alexandri tentamentis aestimavisset. |
| 2 | Nec Alexander refugiendum arbitratus, sed decernere praelio ausus cum decem millibus peditum, mille et quingentis equitibus etiam castella reparavit, Alexandrium, Hyrcanium, Macheruntam receptaculo sibi (si res poposcisset) futura, vel hostibus impedimento, quoniam et Arabia non satis fida Romanis proxima erat. |
| 3 | Gabinius, quo citius occurreret, M. Antonium cum parte exercitus praemisit, ut iter hostium impediretur, donec ipse cum toto agmine adventaret. |
| 4 | Antipater cum electis adveniens, et Malichus et Pitholaus diversis Iudaeorum subnixi catervis, cum Antonio vires iunxere, quos ubi confertos Alexander vidit (nam iam et Gabinius aderat) flexit consilium, ut retrorsum cederet. |
| 5 | Sed cum iam non longe essent ab Hierosolymis, coactus manum conserere, victus aufugit, necatis ferme tribus millibus suorum, caeteris captis aut dilapsis; vix Alexandro pauci superfuere, potius ad fugae societatem, quam ad rebellandi audaciam. |
| 6 | Denique pacem a Gabinio petens, etiam castella, ne quid suspectum haberent, Romanis tradidit. |
| 7 | Eo bello egregie Antonii virtus emicuit, quamvis praeclarum ubique documentum suae dederit fortitudinis. |
| 8 | Gabinius in quinque conventus Iudaeam divisit, ut potestatem minueret, ex qua oriebatur potior rerum insolentia. |
| 9 | Hyrcano pro mansuetudine ingenii eius sacerdotii honor mansit: totius autem regionis eius conventus non uni, sed in commune Hierosolymitanis a Gabinio cura impertita: itemque caeteri conventus simili modo attributi, per Gadaram et Amathuntem et Hierico, Sefforitanosque, urbes scilicet potiores divisi quo et singulorum potentiae nihil relinqueretur, et functio regionum non vacillaret, quae publicam exspectaret sollicitudinem. |
| 10 | Quod et a Romanis ad revelandum rebellionis metum, et Iudaeis ad deponendam invidiam cum gratia susceptum: quoniam non sub rege, sed sub optimatibus degeret Hebraeorum genus, ad reipublicae Romanae similitudinem; in qua non unus imperitaret, sed per vices optimi quique quibus sortito magistratus cesserat, administrabant: regni quidem exsortes, sed regum arbitri, consultum provide adversum inquietudinem gentis aestimabatur. |